Regjistrimi i fundit i popullsisë së Kinës, që tregon se popullsia e saj pothuajse ka ndaluar të rritet, solli reagime të zymta në vend. “Numra të tillë e bëjnë leximin e zymtë për partinë”, raportoi The Economist. Kjo “mund të ketë një ndikim katastrofik në vend”, shkruajti Huang Ëenzheng, një anëtar në Qendrën për Kinë dhe Globalizim në Pekin, në Financial Times.
Por një koment i postuar në Weibo të Kinës ishte më i zgjuar. “Shkalla e pjellorisë në rënie në të vërtetë pasqyron përparimin në të menduarit e njerëzve kinezë – gratë nuk janë më një mjet i pjellorisë.”
Shkalla e lindshmërisë së Kinës me 1.3 fëmijë për grua në vitin 2020 është shumë nën nivelin e zëvendësimit, por gjithashtu, gjithashtu, janë nivelet e pjellorisë në çdo vend të pasur. Shkalla e Australisë është 1.66, norma e SHBA është 1.64 dhe në Kanada është 1.47. Në të gjitha ekonomitë e zhvilluara, nivelet e lindshmërisë ranë nën nivelin e zëvendësimin në vitet 1970 ose 1980 dhe kanë qëndruar atje që nga ajo kohë.
Kur norma e SHBA u kthye në vetëm mbi dy nga 1990 në 2005, disa komentues përshëndetën dinamizmin më të madh të Amerikës dhe “besimin shoqëror” përkundrejt “Evropës së vjetër”. Në fakt, rritja ishte plotësisht për shkak të emigracionit, me emigrantët hispanikë që fillimisht mbanin nivelet më të larta të lindshmërisë në vendet e tyre më pak të suksesshme të origjinës. Që nga viti 2000, niveli i lindshmërisë hispanike në SH.B.A. ka rënë nga 2.73 në 1.9, ndërsa normat për të bardhët kanë qenë shumë nën 2.0 që nga vitet 1970 dhe për njerëzit e zinj që nga viti 2000.
Vetëm në vendet e varfëra, të përqendruara në Afrikë dhe Lindjen e Mesme, ende vërehen nivele shumë më të larta të lindjeve. Në Indi, të gjitha shtetet më të prosperuara – të tilla si Maharashtra dhe Karnataka – kanë nivele pjellorie nën nivelin e zëvendësimit, me vetëm shtetet më të varfëra të Bihar dhe Uttar Pradesh janë akoma më lart. Dhe ndërsa niveli kombëtar në 2018 ishte ende 2.2, Anketa Kombëtare e Shëndetit Familjar Indian zbulon se gratë indiane do të dëshironin të kishin, mesatarisht, 1.8 fëmijë.
Historia e një gjysmë shekulli sugjeron që në të gjitha vendet e zhvilluara, ku gratë janë të arsimuara mirë dhe të lira të zgjedhin nëse dhe kur të kenë fëmijë, nivelet e lindshmërisë bien ndjeshëm nën nivelet e zëvendësimit. Nëse ato kushte përhapen në të gjithë botën, popullsia globale përfundimisht do të bjerë.
Një paragjykim i përhapur konvencional supozon se rënia e popullsisë duhet të jetë një gjë e keqe. “Rënia e lindshmërisë të Kinës kërcënon rritjen ekonomike”, shprehet Financial Times, ndërsa disa komente në shtypin indian vunë në dukje se popullata e Indisë së shpejti do të kapërcente atë të Kinës. Por, ndërsa rritja ekonomike absolute është e detyruar të bjerë ndërsa popullatat stabilizohen dhe pastaj bien, janë të ardhurat për frymë ato që kanë rëndësi për prosperitetin dhe mundësitë ekonomike. Dhe nëse gratë e arsimuara nuk janë të gatshme të prodhojnë foshnje për t’i bërë nacionalistët ekonomikë të ndihen mirë, ky është një zhvillim shumë i dëshirueshëm.
Ndërkohë, argumentet se popullsia e qëndrueshme ose në rënie kërcënojnë rritjen e frymës janë jashtëzakonisht të mbivlerësuara dhe, në disa raste, janë të gabuara.
E vërtetë, kur popullatat nuk rriten më, ka më pak punëtorë për pensionistë, dhe kostot e kujdesit shëndetësor rriten si përqindje e PBB-së. Por, kjo kompensohet nga nevoja e reduktuar për investime në infrastrukturë dhe strehim për të mbështetur një popullsi në rritje. Kina aktualisht investon 25% të PBB-së çdo vit në derdhjen e betonit për ndërtimin e blloqeve të apartamenteve, rrugëve dhe infrastrukturës tjetër urbane, disa prej të cilave nuk do të kenë vlerë ndërsa popullsia zvogëlohet. Duke shkurtuar ato mbeturina dhe duke shpenzuar më shumë për kujdesin shëndetësor dhe teknologjinë e lartë, ato mund të vazhdojnë të lulëzojnë ekonomikisht kur popullata bie.
Ndërkohë, një popullsi globale e qëndrueshme dhe përfundimisht në rënie do ta bënte më të lehtë prerjen e emetimeve të gazeve serë për të shmangur ndryshimin e klimës dhe për të lehtësuar presionin që popullatat në rritje vendosin në mënyrë të pashmangshme në biodiversitetin dhe ekosistemet e brishta. Dhe fuqia punëtore kontraktuese krijon stimuj më të fortë për bizneset që të automatizojnë, ndërsa ngrisin pagat reale, të cilat, ndryshe nga rritja ekonomike absolute, janë ato që kanë vërtet rëndësi për qytetarët e zakonshëm.
Në një botë ku teknologjia na mundëson të automatizojmë gjithnjë e më shumë punë, problemi shumë më i madh është shumë punëtorë të mundshëm, jo shumë pak. Popullsia e Kinës nga mosha 20 deri 64 vjeç ka të ngjarë të bjerë me rreth 20% në 30 vitet e ardhshme, por rritja e produktivitetit do të vazhdojë të japë prosperitet në rritje. Popullsia e Indisë në atë brez moshe aktualisht po rritet me rreth dhjetë milion në vit dhe nuk do të stabilizohet deri në 2050.
Por edhe kur ekonomia indiane rritet me shpejtësi, siç bëri para krizës COVID-19, “sektori i saj” shumë produktiv me rreth 80 milion punëtorë – ata që punojnë për kompani të regjistruara dhe organe qeveritare me kontrata zyrtare – nuk arrin të krijojë vende pune shtesë. Rritja e fuqisë punëtore potenciale thjesht rrit ushtrinë e madhe të “sektorit informal” të njerëzve të papunë dhe të papunësuar.
Vërtetë, nivelet e pjellorisë shumë poshtë nivelit të zëvendësimit krijojnë sfida të rëndësishme, dhe Kina mund të jetë duke shkuar në atë drejtim. Shumë njerëz prisnin që pasi politika e një fëmije u shfuqizua në 2015, niveli i pjellorisë së Kinës – atëherë rreth 1.65 – mund të rritet. Por një vështrim në nivelet e lindjeve të zgjedhura lirisht të kinezëve etnikë që jetojnë në ekonomi të suksesshme të tilla si Tajvani (1.07) dhe Singapori (1.1) gjithmonë e bën atë të dyshimtë. Vende të tjera të Azisë Lindore si Japonia (1.38) dhe Korea (1.09) kanë pjellori po aq të ulët.
Me këto ritme, rënia e popullsisë do të jetë e shpejtë. Nëse norma e lindjeve e Koresë nuk rritet, popullsia e saj mund të bjerë nga 51 milionë sot në 27 milionë deri në 2100 dhe raporti i pensionistëve ndaj punëtorëve do të arrijë nivelet që asnjë sasi automatizimi nuk mund të kompensojë.
Për më tepër, disa sondazhe sugjerojnë se shumë familje në vendet me pjellori të ulët do të dëshironin të kishin më shumë fëmijë, por dekurajohen nga çmimet e larta të pronave, kujdesi i paarritshëm për fëmijët dhe pengesa të tjera për të kombinuar jetën dhe punën në familje. Prandaj, politikëbërësit duhet të përpiqen ta bëjnë sa më të lehtë që çiftet të kenë numrin e fëmijëve që dëshirojnë idealisht. Por, rezultati i mundshëm do të jetë niveli mesatar i pjellorisë shumë më pak se niveli i zëvendësimit në të gjitha vendet e zhvilluara dhe, me kalimin e kohës, gradualisht në rënie të popullsisë. Sa më shpejt që të jetë e vërtetë në të gjithë botën, aq më mirë për të gjithë.